Volgens Britse onderzoekers van de Thyroid Research Group (Schildklier Onderzoeksgroep) van de Universiteit van Cardiff wordt de laatste tien jaar te snel de diagnose hypothyroïdie (trage schildklier) gesteld en te snel overgegaan op schildkliermedicatie.
De Amerikaanse Schildkliervereniging adviseert toediening van schildklierhormoon (levothyroxine) bij mensen met een TSH (thryoid stimulerend hormoon) van 10 µU/ml - of lager dan 10 indien er symptomen van hypothyroïdie of schildklier auto-antilichamen aanwezig zijn of wanneer de patiënt aan hart- en vaatziekten lijdt.
Ze waarschuwen er echter voor dat toediening van levothyroxine bij mensen zonder symptomen met een TSH van 10 of minder meer kwaad dan goed kan doen. Het kan namelijk op lange termijn de aanmaak van TSH onderdrukken en de schildklierfunctie verstoren, met mogelijk hartproblemen, hartritmestoornissen, botverlies en osteoporose als gevolg.
Peter N. Taylor en zijn onderzoeksteam stelden vast dat op negen jaar tijd (2001 tot 2009) het aantal voorschriften van levothyroxine met 74% gestegen is. Het aantal mensen met een TSH van minder dan 10 dat levothyroxine krijgt is met 30% gestegen. En de gemiddelde TSH-waarde waarbij men overgaat op schildkliermedicatie is gedaald van 8,7 in 2001 naar 7,9 in 2009.
Bovendien is volgens hen niet aangetoond dat het toedienen van levothyroxine voordelen voor de gezondheid van deze patiënten biedt.
Hoe ontstaan hoge TSH-waarden?
Wanneer schildklierhormoon moet aangemaakt worden, scheidt de hypothalamus (een klier in de hersenen) TRH (thyrotropine releasing hormoon) af. Dit zet de hypofyse (een andere klier in de hersenen) aan tot de uitscheiding van TSH. TSH stimuleert de binding van jodium in de schildklier, wat nodig is voor de aanmaak van de schildklierhormonen T3 en T4. Als er voldoende T4 is, wordt de aanmaak van TSH geremd. Een hoge TSH-waarde kan dus duiden op een gebrek aan schildklierhormoon.
Eén van de oorzaken van verhoogde TSH-waarden is een gebrek aan jodium. Jodium is nodig voor de aanmaak van T4. Een gebrek aan jodium resulteert dus in lage T4-waarden. Dit stimuleert de aanmaak van TSH. TSH blijft de schildklier stimuleren om jodium op te nemen. Zonder resultaat, want er is geen of niet voldoende jodium. Als gevolg van constant verhoogde TSH-waarden die de schildklier blijven prikkelen ontstaat een vergrote schildklier of krop.
Ook selenium is nodig voor de aanmaak van T4. Een gebrek aan selenium kan ook tot verhoogde TSH leiden.
Mogelijke oorzaken van een slechte schildklierwerking
- Vitamine- en mineralentekorten; jodium, selenium, zink, omega-3, tyrosine, vitamine C, vitamine A, vitamine E, B6 en B12 spelen een belangrijke rol in de aanmaak en de omzetting van de schildklierhormonen.
- Auto-immuniteit: schildklier wordt aangevallen door antistoffen (gluten, koemelk, bacteriën, virussen, schimmels)
- Voedselallergie (gluten, koemelk)
- Ontsteking van de schildklier (thyreoïditis)
- Gebrek aan vitamine D, omega-3 en andere ontstekingsremmende stoffen (zijn nodig om auto-immune ontsteking van de schildklier te remmen)
- Hoge bloedsuikerspiegel
- Stress
- Bijnierinsufficiëntie (gebrek aan cortisol)
- Roken
- Vasten, ondervoeding
- Operaties
- Slechte detoxificatie
- Zware metalenvergiftiging
- Thyrotoxines: pesticiden, herbiciden en industriële chemicaliën beschadigen de schildklier
- Te veel soja (isoflavonen) of rauwe koolsoorten in combinatie met een gebrek aan jodium
- Laag cholesterolgehalte
- Medicijngebruik (anticonceptie, hormoonsubstitutie, bètablokkers, aspirine, amiodaron, diabetesmedicijnen, chemotherapie en lithium)
- Ontregeling van de hormonale balans
- Beschadiging van de hypothalamus en de hypofyse (hersenschade, hersentrauma)
Hypo of hyper?
Beschadiging van de schildklier (door toxines, auto-immuniteit, ontsteking, enz.) kan zowel een te snelle als een te trage schildklier veroorzaken. Toch wordt er telkens een andere diagnose gesteld en andere medicatie gegeven.
Bij schildklierproblemen moet eerst nagegaan worden of er sprake is van bovenstaande factoren. Deze kunnen aangepakt worden met voeding en voedingssupplementen en aanpassing van de leefstijl.
Schildkliermedicatie moet een laatste optie zijn, als voeding en leefstijl geen verbetering geven.
